Αν πραγματικά θέλουμε να καλλιεργήσουμε στα παιδιά μας τη γενναιοδωρία και τη μεγαλοψυχία όχι μόνο κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων αλλά σαν στάση ζωής ας δοκιμάσουμε τ’ ακόλουθα:
1. Όπου και όποτε μπορούμε να λέμε «ευχαριστώ» και να δείχνουμε την ευγνωμοσύνη μας σε κάποιον που μας βοήθησε. Θυμηθείτε πως αυτός ο «κάποιος» μπορεί να είναι ακόμη και το ίδιο μας το παιδί.
2. Ας Θυμηθούμε τα καλά πράγματα στη ζωή και ας τα μοιραστούμε με τα παιδιά μας.
3. Ας γράψουμε με τα παιδιά σας μία κάρτα σε κάποιον που μας έκανε μία χάρη ή τα βοήθησε σε κάτι.
4. Ας γράψουμε στα παιδιά μας ευχαριστήρια σημειωματάκια και ας τα βάλουμε ως έκπληξη κάτω από το μαξιλάρι τους.
5. Μην ξεχνάμε να τους εξηγήσουμε πως η ευγνωμοσύνη κάνει τις ανθρώπινες σχέσεις πιο δυνατές. Ας τους πούμε για παράδειγμα «ήταν πολύ γλυκό από μέρους σου να ευχαριστήσεις την συμμαθήτριά σου που σε βοήθησε με τα μαθήματα του σχολείου. Είμαι τώρα σίγουρος ότι η φιλία σας είναι πιο δυνατή»
6. Όταν το παιδί μας πετύχει κάτι σημαντικό ας μην ξεχνάμε να του υπενθυμίσουμε ποιος το βοήθησε να το πετύχει: ο προπονητής, ο δάσκαλος, ο παππούς…
7. Ας μάθουμε στα παιδιά μας να δίνουν τα παλιά τους παιχνίδια. Όταν για παράδειγμα αγοράζουμε στα παιδιά μας καινούρια παιχνίδια αντί να καταχωνιάζουμε τα παλιά σε ένα συρτάρι, ας τους πούμε πως το παλιό παιχνίδι μπορεί να δοθεί σε ένα άλλο παιδί που πραγματικά το έχει ανάγκη. «Θυμήσου πόσο σου άρεσε πέρσι όταν στο έφεραν εσένα δώρο, έλα τώρα να το δώσουμε σε κάποιον άλλο να το έχει μαζί του»
8. Ας μάθουμε στα παιδιά μας να περνάνε χρόνο με ανθρώπους που έχουν ανάγκη τη συντροφικότητα. Αυτός μπορεί να είναι ένας συγγενής, ένας φίλος, ένας γείτονας.
9. Ας δώσουμε στα παιδιά μας να καταλάβουν ότι κάθε πράξη γενναιοδωρίας δίνει μεγάλη χαρά και ικανοποίηση όχι μόνο σε αυτόν που γίνεται αποδέκτης της, αλλά και σε αυτόν που την προσφέρει.
10. Ας μη ξεχνάμε ότι η συνεχής ενασχόληση με τον εαυτό μας και τα «προβλήματά μας», είναι εμπόδιο για την κατανόηση της αξίας του να μοιραζόμαστε υλικά πράγματα αλλά και χρόνο με αυτούς που πραγματικά το έχουν ανάγκη.
Και το σχολείο θα μείνει αμέτοχο; Η δική μας άποψη βέβαια είναι ότι η καλλιέργεια τέτοιων αξιών δεν πρέπει να γίνεται μόνο από τους γονείς αλλά, είναι και ευθύνη της κοινωνίας σε ένα γενικότερο επίπεδο. Φανταστείτε ένα σχολείο που η καλλιέργεια τέτοιων αξιών θα ήταν μέρος του ευρύτερου αναλυτικού προγράμματος. Όταν τα παιδιά μας βρίσκονται στο στάδιο της προεφηβείας και αρχίζουν να σκέφτονται πιο αφηρημένα και αρχίζουν και κατανοούν καλύτερα το πώς νιώθει ο «άλλος», αρχίζουν δηλαδή να μπαίνουν στη θέση του άλλου (ενσυναίσθηση), τότε είναι η κατάλληλη στιγμή να συζητήσουμε θέματα που σχετίζονται με την προσφορά. Σκεφτείτε ένα σχολείο που θα οργάνωνε εκδρομές σε ορφανοτροφεία, που οι μαθητές θα έρχονταν σ’ επαφή με άστεγους ανθρώπους ή πολύτεκνες οικογένειες. Σκεφτείτε τα παιδιά μας να δωρίζουν πράγματα και μετά να κινητοποιείται μία ολόκληρη συζήτηση γύρω από αυτό το συμβάν. Όταν τα παιδιά μετακινούνται από ένα τρόπο σκέψης εγωκεντρικό «Δεν μπορώ να φανταστώ να μην έχω το κρεβάτι μου, το κομπιούτερ μου, το play station», σ’ έναν τρόπο σκέψης ανθρωπιστικό, τότε συνειδητοποιούν τι πραγματικά έχει σημασία στη ζωή. Τότε μεγαλώνουμε ψυχικά διαθέσιμους και ψυχικά συγκροτημένους ανθρώπους, έτοιμους να αλλάξουν τον κόσμο!
Πηγή: Εμπνευσμένο από συνεντεύξεις των Robyn Silverman και Lesley Crawford
Ανθή Κοκκώνη, Ειδική Παιδαγωγός, Υπεύθυνη Πρότυπου Κέντρου Λόγου και Μάθησης «Λεξιμάθεια»
